Zie mij dan
Hoor mij dan
Voel mij dan

En dan …
Dan verstomt de roep
Het wordt stil
En dat blijft het

Een eigenwijze kracht
Een lach in de verte
Een klaar staan voor ieder die dat maar wil
En zo leert de roep
Om gezien te worden
Om gehoord te worden
Om gevoeld te worden
Zijn pijn ontziend
Alles ontziend
Met oogkleppen op dendert hij door

Het weet zich verbonden
Maar met wie en wat eigenlijk?
En waarom?

In volle vaart zichzelf ontkennend
Niet kennend, niet wetend
Zoekend naar zijn roep!

Donkere schaduwen in het zonlicht
En met iedere stap worden ze groter en groter

Rennen? Vraag ik me af

Ik sta stil en kijk om me heen
De schaduwen stoppen, ze blijven
Ze zijn er
Ik ben er

Weet ik me met hen verbonden?
Ik weet het niet, maar .. .

In de stilte hoor ik hun roep