Over mij

Ik ben geboren in Tilburg op 25 augustus 1971, als zoon van Gerard Stalpers en Rietje Klerks. Opgroeiend in een bakkersgezin heb ik een thuis ervaren waar hard werken en zorg voor anderen op de eerste plaats kwam. Voor mij voelde het als een ‘warm nest’ waar iedereen welkom was; een gastvrije herberg. 

Ik herinner me veel vrijheid om mijn eigen route te bepalen. Dat was mooi, maar tegelijkertijd waren er ook weinig grenzen. Later leerde ik over grenzen en dat die er wel degelijk zijn. Zo kwam steeds meer het besef dat ik hier vaak overheen ben gegaan, ten nadele van anderen en soms ook van mezelf. Maar ik liet ook anderen over mijn grenzen gaan, waarbij ik deze zelden zelf aan gaf.  

Er was ook veel afleiding en gezelligheid. Het verlangen naar erbij horen en ‘gezien’ worden, zorgde ervoor dat ik me makkelijk leerde bewegen in allerlei settings en groepen van mensen. Zo leerde ik steeds beter over mezelf aan passen en het voor anderen fijn maken. Tot het moment komt dat je de verbinding met jezelf bent kwijt geraakt en erkent dat je (iets) moet veranderen. Dan rijst de vraag: wat heb je los te laten en te accepteren?

Die momenten kwamen de afgelopen 20 jaar meer dan eens voorbij. Ze maken me bewust van het feit dat toevallige tegenslagen niet bestaan; ze dienen een doel. Namelijk om er van te leren, door te kijken naar ieders, maar ook mijn eigen aandeel en hiervoor verantwoordelijkheid te nemen. Het gaat niet om wat je overkomt, maar hoe je er voor kiest hierop te reageren. 

Het leven laat zien dat we nooit uitgeleerd zijn, iedere dag biedt weer nieuwe kansen en mogelijkheden.

 

Loopbaan

Na omzwervingen in de snelle en zakelijke wereld van de commerciële dienstverlening, recruiting en consultancy, zorgde een burn-out voor een stevige ‘pas op de plaats’. Ik was 28 jaar.

Het waren vooral goede gesprekken, die mij toen deden ontdekken dat wat ik zelf beschouwde als ‘falen’ zo door anderen niet werd ervaren. De eerste keer ook dat ik hulp nodig had, omdat ik er alleen niet meer uit kwam. En hoe meer er acceptatie kwam, des te meer ruimte ontstond er voor mezelf en voor het maken van andere, meer betekenisvolle keuzes.

Een paar jaar later (2004) later startte ik de Loopbaankamer en ging ik als zelfstandige werken op het snijvlak van mens en werk.

Begeleidingswerk

Ik vind het een voorrecht om het vertrouwen te krijgen van mensen en teams in het delen van hun worstelingen, leervragen, talenten en ontwikkelmogelijkheden. Ze daarbij te helpen (meer) hun verlangen te volgen en ook daar te zijn waar weerstand is en gevoelens van onrust of onzekerheid een rol kunnen spelen.

In het authentiek zijn als begeleider, daag ik de ander uit om eigen grenzen op te zoeken en te verkennen. Daar te zijn waar het ‘wat’ spannend kan worden. Hiervoor de benodigde veiligheid bieden en het vertrouwen geven, zijn een tweede natuur. Ik volg graag wat zich voordoet en zet, naast wat nodig is, ook mijn enthousiasme en humor in.

Mijn vertrekpunt is altijd oprechte interesse en nieuwsgierigheid in de ander, naast het diepe geloof dat ieder mens over de mogelijkheden beschikt om te ontdekken, leren en groeien. 

Vrije tijd

In de weekenden vind je mij buiten; hard lopen, padellen of wandelen in de bossen, aan zee, in de duinen of staand langs een hockey- of voetbalveld om mijn kids aan te moedigen. Ik ben hockeytrainer, maar houd ook van gezelligheid, het bezoeken van muziekevenementen, carnaval en een biertje op z’n tijd. De thuiswedstrijden van Willem II, daar kijken we allemaal naar uit. Daarnaast ben ik actief als vrijwilliger voor Quiet Community Tilburg, een stichting die zich inzet voor gezinnen die op of onder de armoedegrens leven.