Toen ik 15 jaar geleden startte als zelfstandig ondernemer, bevond ik me in een roerige periode in mijn leven. Het was een tijd van veel afscheid: een beëindigde relatie, een ontslag, een verhuizing én een verlangen naar (meer) rust en perspectief.
In de voorliggende jaren hadden mijn vermogen tot aanpassing – aan wat ik dacht dat anderen van me verwachtten – én het alsmaar door gaan, een stevige tol van mij geëist. De bodem van de put, daar waar ik uit alle macht probeerde van weg te blijven, die was nu wel bereikt.
En het gevoel op dat moment was dubbel; een vreemde paradox. Enerzijds was daar het verlies en de pijn ervan, gepaard gaand met gevoelens van schuld en falen, anderzijds was er ook een gevoel alsof er een last van mijn schouders was gevallen.
Jaren later in gesprekken met cliënten zag ik mezelf een tekening maken van deze periode: een put met een mannetje; langzaam afgegleden, eerst nog houvast zoekend en vastklampend aan de wand, omhoog klauterend en ploeterend… Maar helaas, het tij was niet meer te keren geweest: het mannetje was afgegleden naar de bodem van de put.
Langzaam ontstond het besef dat wanneer je zo’n beetje ‘alles’ kwijt bent, je ook niet meer zo je best hoeft te doen om het niet kwijt te raken. De angst voor verlies was verdwenen en met het ‘loslaten’, ontstond ook de acceptatie. Er kwam meer rust en vooral ruimte en vrijheid om nieuwe keuzes te maken.
Het aannemen van hulp en ondersteuning van anderen hielp me enorm, maar was aanvankelijk ook een klus, omdat ik zo goed geleerd had om mijn problemen wel alleen op te lossen. Hulp aannemen van anderen, stond zo’n beetje gelijk aan: ik ga hier toch een ander niet mee vermoeien, wie zit hier nou op te wachten?! En nog wat van die overtuigingen die er stevig ‘ingebakken’ zitten.
Ruimte aan mezelf geven, betekende mezelf de vrijheid geven om mijn gevoel te volgen, ongeacht wat die ander ervan vond. Ik luisterde wel, maar liet me niet van mijn pad brengen. De vragen: wie ben ik, wat wil ik werkelijk in mijn werk en hoe kan ik hier vorm en betekenis aan geven, resulteerden uiteindelijk in een bedrijfsnaam…
En zo, onder het motto; ‘je kunt alleen maar spijt krijgen van dingen die je niet hebt gedaan in je leven’, zag de Loopbaankamer in april 2004 het licht … Vanuit het geloof dat ieder mens échte persoonlijke begeleiding verdient. En werkend vanuit het vertrouwen dat iedereen in staat is om te groeien en nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Nu, bijna 15 jaar later sta ik weer voor een belangrijke verandering. Met één belangrijk verschil, namelijk iets ‘los te laten’ dat veel voor mij heeft betekend en dat nog steeds doet: de Loopbaankamer.
Ik heb keuzes gemaakt in de doelgroep, het dienstenpakket, mijn werkwijze en de methodieken die ik wil inzetten. De Loopbaankamer heeft een nieuw en ‘strak’ jasje gekregen. De basis staat!
En daarmee ontstaat er weer ruimte, voor een nieuw hoofdstuk in mijn verhaal …
Met deze website geef ik gehoor aan een roep die er al langere tijd is, maar die nog niet eerder zo zichtbaar was. Het verlangen om nog meer te werken met mensen en organisaties die zich in een transitiefase bevinden. Daar te zijn, waar verandering ook betekent: afscheid nemen van het ‘vertrouwde en bekende’.
Organisaties die willen of moeten veranderen en … weerstand ervaren of gedoe in de samenwerking. En tegelijkertijd deze situatie gaan zien als een kans om opnieuw met elkaar in gesprek te gaan .. in de dialoog. Op zoek naar (meer) verbinding en samenwerking. Organisaties en mensen die het ‘anders’ willen doen en met elkaar willen ontdekken, leren en presteren op hun weg naar succes en werkplezier.
Let’s do it … together!!
‘Als je een schip wilt bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee’.