Ontelbare mailingen, posts en nieuwsberichten zag ik de afgelopen twee maanden voorbij komen. Het ene idee nog ‘mooier’ dan het ander! Ik moet eerlijk bekennen: het deed wel wat met mij, al die innovatieve gedachten in de vorm van diensten en producten, die in deze Corona tijd werden gedeeld met de wereld.

En ik moet zeggen er bekroop me een licht gevoel van schaamte. Ik kon tenslotte toch niet achterblijven? Want zeg nou zelf: ‘wat ben je dan voor een ondernemer als je jezelf niet aan past en laat zien hoe met veranderingen om te gaan … ?’ Laat staan dat je geen ideeën hebt! Dus ging ik mijn best doen om ideeen te bedenken. Helaas, het bleek weinig succesvol.

Al dat gedenk en bij mezelf op zoek gaan naar ‘iets nieuws’ werkte dus niet echt goed. En hoe langer dit proces duurde, hoe schuldiger ik mezelf ging voelen. Ook geen prettig gevoel kan ik je zeggen. Oh ja en ik had ook nog niks ‘gratis’ weg gegeven … Boem! Die kan er ook nog wel bij.

Makkelijker was het om dan maar een oordeel te hebben over die ander: ‘probeer je nu werkelijk je eigen voordeel te halen uit deze situatie’? Er zijn toch wel belangrijkere dingen op dit moment, het gaat hier om leven en dood! Maar helaas, ook deze klonk na verloop van tijd niet echt eerlijk naar mezelf.

Ieder mens heeft tenslotte recht op zijn eigen reactie hoe met een verandering (crisis in dit geval) om te gaan. En dat juist ondernemers flexibel zijn en zoeken naar nieuwe mogelijkheden, dat mag je toch verwachten. Ze hebben gekozen voor die vrijheid en dat is ook hun kracht!

Daarbij, is de mens niet een wezen dat altijd bezig is om pijn te vermijden om zo in zijn overlevingsdrang vooral door te kunnen gaan met zijn/haar plannen!? Verlies lijden en opofferingen doen, nee dat liever niet.

En was ik tenslotte zelf ook niet bezig geweest om te ‘redden wat er te redden viel’?! Om lopende trajecten gaande te houden, te experimenteren met nieuwe vormen van contact, extra aandacht te geven aan bestaande contacten met opdrachtgevers én om nieuwe trajecten te blijven opstarten?! Zij het in andere, passende vormen. Ja natuurlijk! Op deze manier liepen de ‘dingen’ zo goed en zo kwaad als het ging toch nog door. En misschien was dat het wel gewoon. Meer dan voldoende. Gewoon te doen wat je te doen hebt. Mensen begeleiden naar de omstandigheden.

Zo ontstond langzaam een niet eerder zo ervaren rust in mij, misschien wel een soort van berusting. Een overgave aan de omstandigheden en dat wat zich allemaal om mij heen afspeelde. Een stemmetje dat zei: ‘wacht nou maar eens af wat er gebeurt.’ ‘Heb geduld, kijk waar je nodig bent en wat dit bij je oproept.’

In mijn werk, tijdens gesprekken maakte ik ‘van binnen’ de beweging naar de begeleider in mezelf en (her)ontdekte ik als het ware hoe mooi mijn werk binnen de Loopbaankamer is en hoe ik door hier de nieuw ervaren rust in te zetten, nieuwe inzichten op deed. Zo werd ik directer in de feedback, concreter in het advies, kon ik mezelf toe staan het ‘ook niet te weten’ voor de ander en kwam er langzaamaan weer focus.

Wat zeker meespeelde was de tijd en ruimte die ontstond voor mijn gezin. Weken zonder ‘gerace’ van hot naar her, naar school en voetbaltrainingen, weekenden zonder drukte en sociale afspraken, eens goed opruimen en klussen rondom huis, spelletjes doen, aandacht voor familie, wandelen in de buurt, een goed gesprek met vrienden, met de buurman en zo meer …
Best wel fijn eigenlijk!

En misschien leert mij deze tijd nog meer dan anders, om zelf ook op tijd naar binnen te keren. Om te kijken naar wat echt belangrijk voor mij is. Wat (al) goed loopt en daar dankbaar voor te zijn, maar ook waar de worsteling soms zit en dat te delen met anderen. Om zo te ervaren hoe het voelt om samen te werken, door het delen met die ander. Die luistert, aandacht heeft en mij adviseert.

Voor mij voelt het als een ‘back to basic’ gevoel dat ik vast wil houden. Dat ik mag blijven ervaren dat de kracht niet altijd zit in het grote of het nieuwe, maar dat iedere kleine golfbeweging van waarde is. Ik wil die kracht van het ‘kleine’ blijven zien en waarderen. Ik wil de tijd nemen voor wat er zich in mezelf afspeelt en het alle ruimte geven om, als het zover is, naar buiten te komen en het vorm te geven. Vertrouwen te hebben dat het zich als vanzelf aan dient.

Ik denk dat dit de ‘beweging’ is die we als mens continu moeten maken: van buiten naar binnen en van binnen weer naar buiten?! Met andere woorden: hoe geef je vorm aan wie je bent en wie je wilt zijn? Wat wil je betekenen voor anderen en waartoe wil je dat dit leidt? Wat is je doel en vanuit welke roeping geef jij vorm aan de verschillende rollen die je hebt: als vader/moeder, zoon/dochter, medewerker, professional, ondernemer, partner of leidinggevende.

Hoe geef jij vorm aan je bestemming en wat heb jij daarvoor te doen?

Als je daarvan weet hebt, ben je al een eind op de goede weg.
Dan kun je koers uitzetten en jouw bemanning kiezen.

Dan zie je wat je (nog) nodig hebt.
Dan zie je de omstandigheden ‘scherper’ en kun je er beter op anticiperen
Dan zie je de ‘klus’ die voor je ligt

Dan weet je intuïtief wat je te doen staat, zonder er hard over na te denken
Dan is het makkelijker om zichtbaar te worden

Voor mij wel in ieder geval .. 😉